Dat Groenland smelt is bekend. Hoeveel en hoe snel, dat is onderwerp van onderzoek. Het is wel veel een het gaat steeds neller. Helaas is resultaat van nieuw onderzoek nooit eens positief. Het blijkt altijd weer erger dan gedacht. Zo ook nu. Als je Groenland als een groot massief blok ijs beschouwt dan kun je redelijk goed uitrekenen hoe snel het zal smelten bij een bepaalde temperatuurstijging, als je de juiste universitaire opleiding hebt. Maar de werkelijkheid blijkt weer eens gecompliceerder. Nieuw onderzoek wijst uit dat langs de kusten van Groenland, verborgen onder het ijs, een soort lange fjorden landinwaarts steken. Dat betekent dat het opwarmende zeewater een grote invloed op het smelten heeft, dit smelten sneller zal gaan en vervolgens grote massa’s ijs van de omringende gletsjers versneld zullen gaan afschuiven. Er is weer eens een postieve terugkoppeling aan het werk. Er werd namelijk aangenomen dat bij een stijgende zeespiegel het ijs lang de kust daardoor een beetje zou smelten, maar door de fjorden dringt het opwarmende zeewater veel verder naar binnen, zal er meer ijs smelten dan verwacht, waardoor de zeespiegel weer sneller stijgt dan verwacht. O jee.
De bodem wordt dus onder de gletsjers weggeslagen. Het ijs in het dal, het fjord, dat onder water ligt, smelt door het binnendringende opwarmende zeewater. De massale gletsjers daarboven verliezen hun steun een glijden gewoon in zee om daar te smelten.
Nog een andere positieve terugkoppeling, niet uit dit onderzoek, is het feit dat als het ijs van boven smelt de top lager komt te liggen. Op lagere hoogte is het warmer. Dus hoe lager het ijs, hoe sneller het smelt.
Bij klimaatopwarming lijken alleen positieve terugkoppelingen te bestaan. Uit paleoklimatologie, de wetenschap die het verleden van het klimaat onderzoekt, blijkt dat fasen van opwarming altijd snel verlopen. De opwarming na de laatste ijstijd die rond 18.000 jaar geleden eindigde duurde 6000 jaar en stabiliseerde abrupt 12.000 jaar geleden. Perioden van afkoeling in de fase van warme tijd naar ijstijd lagen in de orde van 50.000 to 100.000 jaar.
Het IPCC rapport, op zich alarmerend genoeg, rekent positieve terugkoppelingen nog niet mee. Dat schrijven ze ook. Er zijn zoveel onzekerheden dat niemand weet hoe die te berekenen. Smeltende toendra’s waar grote hoeveelheden methaan uit vrijkomen, verdrogend en brandend oerwoud. Dat we ze niet kunnen berekenen betekent niet dat ze er niet zijn. Het betekent alleen dat de scenario’s van het IPCC te optimistisch zijn. En die waarschuwing uit het IPCC zelf.
BRON:
Krokodillen en Palmen in Alaska 